Letter Break 10 ~ I Wish For Anonymity

Hey, I'm baaaaack!

Wala lang. May naka-miss ba sa'kin? I don't think so. *whimper*

Nagbabalik ang inyong lingkod upang ipagpatuloy ang pagkalat ng kalaswaan at kabadingan sa mundo. This is my mission in life, and I must fulfill it. *hahaha*

So, ano nga ba ang nangyari? Ano ang dahilan ng aking mistulang pagkawala? At bakit pa ako nagbalik?

What did you say? Wala kang pakialam? Okay then... Well, para doon sa interesado, here's the story.

Everything was because of a certain girl from work. Let's just call her, uhm, Matilda. Yan, bagay na bagay yung name sa ugali niya. 5 weeks ago, habang busy ako sa panonood ng Youtube sa aking office PC, bigla niya akong nilapitan para istorbohin.

"Hi kuya Sep! Anong ginagawa mo?" tanong sa'kin ng kulot na bilat.

Tinignan ko siya ng isang beses bago sumagot ng, "Wala naman. Anong kailangan mo?"

"Uhm... Alam ko na yung blog mo," nakangisi niyang sabi.

Nagulat ako at napatingin ulit sa kanya. Kumikinang ang mga mata ni Matilda at buong-buo ang ngiti. Mukha siyang tumama sa lotto na ewan. Malamang napansin niya ang aking reaksyon kaya dagli kong binago ang aking facial expression.

"Anong blog? Wala naman ako nun ah," sagot ko ng naka-poker face.

"Kunwari ka pa eh. Nakita kita dati na may tina-type diyan sa computer mo. Nung sinilip ko, nabasa ko yung website. That's why alam ko. I remember color black pa nga 'yung background eh," kwento niya.

At that point, kinabahan na ko. Hindi pwedeng may makaalam sa office! Hindi maaari itooooo!

Gusto kong ihampas yung keyboard sa mukha ni Matilda, pero sabi ko na lang, "Ah... Oo nga... Pero hindi akin yun. Sa kaibigan ko 'yun. Pinapa-proofread lang niya sa'kin, actually."

"Weh? Di nga? So, walang kaso sa'yo kung babasahin ko 'yun?" pang-aasar niya.

Mahigpit na ang mga kamao ko. Plastic na ang mga ngiti ko. First time kong papatol sa babae kung hindi ako makapagpigil. Ngunit bilang isang gentlegay, ay este, maginoong bakla, ay pucha, uhm, bilang may malaking respeto sa sangkababaihan, I kept my composure.

"Totoo nga. So, wala ka pa pala nababasa dun?" tanong ko.

"Busy pa ko eh. Tsaka na lang kapag may free time," sagot niya.

"Inii-stalk mo na naman ako ha," sabi ko.

"Siyempre. Magaling ako mang-stalk lalo na kapag crush ko," sambit niya, sabay lakad pabalik sa kanyang cubicle.

I was left dumbfounded sa kinauupuan ko. Sadness and hopelessness rushed inside me like a swirling typhoon. I felt defeated. Nangyari na yata ang kinakatakot ko. Hindi na ako anonymous, hindi na safe.

Hinarap ko ang aking monitor at nagbukas ng bagong browser. With much regret, I deactivated my blog. Hindi ako prepared sa mga nangyari, kaya masama ang loob ko for the rest of the day. Then after that, hindi ko na lang masyado iniisip.

Eventually, natanggap ko na rin.

Hanggang sa kahapon, out of the blue, bigla kong naalala ang Alfabeto Della Mia Vita. That's why binisita ko ito at nagbasa ng ilang posts at comments. Afterward, na-realize ko na nami-miss ko rin ang mag-blog, na sabik na akong magkwento ulit, at hinahanap-hanap ko ang atensyon ng aking mga readers. Kaya ayun, nag-research ako ng mabuti upang maghanap ng paraan. Pinalitan ko ang mga dapat palitan, along with other extra safety measures. Hindi na rin ako magba-blog sa office para makaiwas sa bruhang si Matilda.

For now, all I want is a safe haven for my risky stories. Hopeful ako that this time, my anonymity will be kept intact. At wala nang mahaderang pechay na sisira nito.

So ngayon, balik tayo sa nakasanayan. Next post, isang kakaibang movie review. *hihihi* Pero gagala muna ako sa Ilo-ilo at Guimaras. I badly need a vacay eh. Magsi-swimming ako sa mangga.

Anyway, welcome back to me! :)

P.S. For those who have me listed in their respective blog rolls/lists, paki-update na lang po sana nung link ko. Thank you.