Fraternal Love

For me, Christmas is about spending it with family, and this time, gusto kong magkwento ng something close to home (pun intended). We are six in the family: si Mama, si Papa, ako, at ang 3 younger brothers ko. Yes folks, si Mama lang ang girlalu. Siyempre hindi ako counted kasi wala naman akong pekpek. Technically, kung isasama si Papa, pwede na kaming bumuo ng isang basketball team. Pero tsaka na ang parents ko. For this entry, gusto ko namang makilala niyo ang mga kapatid ko.

Unahin ko na si Gavriel, yung sumunod sa akin. Unlike me, masipag siya sa gawaing bahay, at mas naaasahan siya nila Mama at Papa. Sabi nila, kaya daw payat si Yel ay dahil kilos ng kilos; hindi gaya ko na patabaing baboy. I am 5 years older than him, pero minsan, mas matanda pa siya sa akin kung mag-isip. Kapag kasi nakakaaway ko si Mama at naglalabas ako kay Yel ng sama ng loob, palagi niya akong sinasaway at pinagsasabihan. At dahil nahihiya naman ako sa kapatid ko, wala akong magawa kundi makinig. Siya ang dahilan kung bakit hindi natutuloy ang mga balak kong pagrerebelde. Baligtad, di ba?

Dalawa ang meron si Yel na wala ako: tangkad at maputing kutis. May mga nagsasabing mukha raw siyang Fil-Am, kahit wala ni isa sa magulang ko ang mukhang Amerikano. Hindi kami mapagkakamalang magkapatid dahil mukha akong Hapon; hindi ko pa nako-confirm hanggang ngayon kung sino sa amin ang ampon.

Next year, ga-graduate na siya mula sa pag-aaral ng Marine Transportation. Hindi ko sigurado kung bakit ito ang pinili niya. Marahil dahil sa malaki ang sahod na bigay nito. O baka idol niya lang si Popeye. Kaso, gaya ni Papa, kelangan niyang tiisin ang sakripisyo ng pagiging malayo sa pamilya. So simula late 2014, malamang makikita ko na lang siya tuwing uuwi siya galing ng barko. Iyon ay kung sa Pinas pa din ako nagtatrabaho. Hindi ko alam kung mami-miss ko ba siya. Siguro naman oo, kasi wala na akong matinong mauutusan sa bahay.

Kung ano ang ikinasipag ni Yel, iyon naman ang ikinatamad ng sumunod sa kanya. Kung tamad ako, mas saksakan itong si Geoffrey. As in. Siya ang salitang 'sloth', personified. Kahit awayin mo siya ng bonggang-bongga, hindi pa rin siya kikilos. Wag mo ng tangkain na utusan siya, kasi sasabihan ka lang niya ng, "Wag mo ng i-push, maaasar ka lang sa akin." Bwisit talaga. Isa pang kinaiinis ko ay kahit na natutulog siya nung oras na nagpamudmod si Lord ng kasipagan, maganda pa din ang katawan niya. Iniisip ko na lang na nasa puberty stage lang siya kaya ganun. Tataba rin siya balang araw dahil sa katamaran niya. *insert evil laugh here*

Gaya ni Richard Gomez, itong si Jop ay tall, dark, and handsome. Hindi man siya maputi like Yel, maraming nagsasabi na siya ang pinakagwapo sa aming apat. Ok fine. Matagal ko ng tanggap iyon, kasi totoo naman. Wag na lang sana nilang ipangalandakan pa. Inggit lang much... Si Jop rin ang pinaka-introvert sa amin. Madalas nasa isang sulok lang ng bahay. Kung wala siya sa harap ng laptop, malamang makikita mo siyang nakahiga sa kung saan at nakapako ang mga mata sa smartphone niya. Kapag lumalabas kami, kelangan pang pilitin para sumama. Kapag nanonood kami ng movie, palaging may ibang pinagkakaabalahan.

Graduating na rin itong si Jop next year. Balita ko ay Computer Programming ang balak niyang kunin sa college. Dati pumayag na siya sa Engineering, kaso naimpluwensyahan ata ng mga kaklase niyang gamer kaya nagbago ng isip. Techie kasi ito at mabarkada. Nitong school year, napapadalas ang alis niya kakasama sa tropa. Hindi na ako nagtatampo kasi malambing naman siya kahit papaano sa magulang namin. At minsan, nagpapalambing rin naman siya sa akin kahit papaano.

Hindi ko itinatago na sa tatlo kong kapatid, meron akong pinakapaborito. Sino pa ba kundi ang pinakabata, si Gerwyn. Agree ako dun sa sabi-sabi na usually ang pinakanagkakasundo ay ang panganay at ang bunso. Even though 1st year high school na itong si Winwin, madalas ko pa rin siyang niyayakap at pinupupog ng halik. Halos lagpas balikat ko pa rin kasi siya, kaya hindi mahirap baby-hin. Madalas ikinaiinis na niya ito, pero alam kong gusto rin naman niya kasi hinahayaan niya lang ako. Siguro titigil lang ako kapag nagkaroon na siya ng syota. Pero hangga't di pa nangyayari iyon, baby brother pa din ang tingin ko sa kaniya.

At dahil si Winwin ang peborit ko, siyempre spoiled ko iyan. Karamihan sa request niya, sinusunod ko hangga't kaya ko at ng bulsa ko. "Kuya, mag-uwi ka ng J.Co." "Kuya akin na lang yung cellphone mo kapag may bago ka na." "Kuya, bilhan mo ko ng bagong polo at sapatos." "Kuya, nood tayo ng sine." "Kuya, gusto ko ng PS3." "Kuya, gawin mo project ko." Kapag hindi natupad ang gusto, magsusungit na lang iyan hanggang sa susunod niya uling request. Natatawa na lang ako kasi ang cute niya magtampo, kahit minsan gusto ko ng umbagan.

Hindi ko sigurado kung kahinaan bang maituturing ito, pero si Winwin ay ang klase ng tao na madaling maimpluwensyahan. Iniisip ko kung dahil ba sa ipinanganak siya matapos dumaan ang bagong millenium. Noon, dahil sa pinsan namin, nahilig siya sa paglalaro ng basketball, kahit na obvious na kulang siya sa height. Kinakarir niya ang mga liga tuwing summer, kahit lagi naman siyang bench-warmer lang. Well, at least athletic siya, di gaya ko. Tapos, nakahiligan naman niya ang pagsusuot ng mala-gangster na mga damit. Hindi ko alam kung sino ang ginagaya niya, pero kung sino man iyon, gusto ko siyang ipaligpit. Nakaka-bwisit eh. For months, we had to tolerate his outfits. Oversized shirts, jejecap, long and baggy jersey shorts, chain necklace, etc. Minsan, sobra na lang ang pagpipigil ko na silaban ang aparador niya. Akala ko'y hindi na siya makaka-move on sa "jeje phase" na iyon, hanggang sa isang araw, natuklasan niya ang pagsasayaw. Isinali siya sa dancing competition sa school nila. Pagkatapos nilang manalo, palagi na siyang pumoporma na parang dancer. Oks na sa amin yun; mas acceptable kaysa mukhang jejemon. Sana lang, hindi niya makahiligan ang Chicser, kundi ewan ko na lang.

Ganyan man ang aking mga kapatid, meron akong isang bagay na pinagmamalaki ko: hindi nila nakasanayan ang pagmumura. Alam kong marami rin silang alam na bad words dahil madalas nilang naririnig ang mga ito mula sa akin, pero never ko sila naringgan na magsalita, kahit magalit man sila o magulat. Siguro ay dahil sa lumaki sila sa probinsya, in contrast sa mga pinsan namin na laking Maynila. Kung nagmumura man sila kapag kasama mga kaibigan nila, wala na sa akin, as long as hindi nila ginagawa sa bahay.

Confident and thankful din ako na walang bakla ni isa sa kanila. Na ako lang ang naging ganito. Sapat na ang isa sa pamilya namin. Mas prefer ko na magkaroon sila ng sarili nilang pamilya at magkaroon ng kanya-kanyang mga anak. Ayaw kong maranasan nila ang hirap ng buhay ng mga kagaya ko. Alam kong may idea na rin sila tungkol sa kasarian ko, hindi na ako masyadong nage-effort na itago pa. Though straight-acting pa din naman ako sa harap nila. Kilala din naman nila si Ace; I'm sure pansin na nila ang kakaibang closeness namin. Dahil bata pa sila, ayaw ko munang umamin sa kanila dahil ayaw kong mawalan sila ng respeto sa akin. Isa iyon sa mga kinakatakot ko. Isa pa, hindi rin naman sila nagtatanong. Sana if ever malaman man nila, walang magbabago. I'm being optimistic.

Mabuti ba akong kuya? Hindi ko alam. Siguro oo, marahil hindi, or baka so-so lang. Noong mga mas bata sila, madalas ko silang asarin at paiyakin, lalo na sila Yel at Jop. Hindi naman mawawala ang awayan sa magkakapatid eh, normal lang iyon. Ang mahalaga, at the end of the day, deep inside ay mahal at nirerespeto niyo pa rin ang isa't-isa. Na kahit anong gawin ng isa, handa kayong umintindi at magpatawad, lalo na ang mas nakatatanda. To rephrase what Maya Angelou said, an accident of birth doesn't make people instant brothers. It makes them siblings, yes, because of mutuality of parentage. Being brothers is a condition people have to work at. O di ba, ang taray, pero swak lang ang meaning. Basta ako, isa lang ang sigurado ako, iwan man silang tatlo ng lahat ng tao sa buhay nila, hinding-hindi ako mawawala sa tabi nila. Nandito ako, maaasahan nila hanggang nabubuhay ako. Period, no erase, padlock.

"There's no other love like the love for a brother. 
 There's no other love like the love from a brother."
~ Terri Guillemets